Es ve çık o depresyondan

O kara bulutlar var ya, hani her tarafı kaplayan, başının üzerinde dolaşan, fırtına habercisi gibi duran ışığını kapatan, içini daraltan, ruhunu sıkan, seni bir depresyondan diğerine sürükleyen kara bulutlar… Onlar öyle bir gelir ki, geldi mi “tamam “ dersin, “buraya kadarmış”. Bir anda yaşama sevincini alırlar elinden. Umutlarını arar, bulamazsın. Hayattaki amacını sorarsın kendine, bulamazsın. Herşey anlamını yitirir sanki, öylesine yaşarsın. Önce sevdiklerinden, seni önemseyen insanlardan, sonra da kendinden uzaklaşırsın.

Ama bak ne diyeceğim sana. Şimdi bir beş dakika ayır kendine hemen, açık havaya çık. Derin bir nefes al kendin için, sonra başını gökyüzüne kaldır. Bulutlara bak, kara bulutlara… Oradalar değil mi? Seni yutmak için bekliyorlar sanki. Sonra düşün… O bulutların arkasındaki güneşi düşün. Şu anda göremiyorsun ama orada olduğunu sen de adın gibi biliyorsun. Sonra o güneşin ışığını düşün. Bulutları dağıtmaya ve seni tekrar ışığına kavuşturmaya yetecek rüzgarı düşün. İşte o rüzgar sensin! Şu anda sadece göremiyorsun ama biliyorsun. O ışık bulutların arkasında hala, hep de oradaydı. Senin bir esmeni bekliyor bulutları dağıtmak, gün yüzüne çıkmak, içine dolmak, sana kavuşmak için.

Sonra kendi içine dön. Gücünü hisset. Daha yaratılırken sana verilen o gücü hisset iliklerinde. Bu hayatta hiçbir şey imkansız değil. Her zaman bir yolu vardır. Tıpkı hiçbir derdin çözümsüz olmadığı gibi… Sen çözümü göremiyorsun şimdi belki ama o hep orada. Belki de hiç bakmadığın bir noktada seni bekliyor. Belki de şu anda o ışık bulutların arasından süzülüp yüzüne vurarak “Heyyyy!!! Ben buradayım!” diyerek seni selamlıyor.

Hadi suçlama kendini artık, hata aramaktan da vazgeç. Arada olur öyle… Sen sadece inan kendine, güven, es… Daha önce de yaptın, yine yapacaksın. Sindireceksin, silkeleneceksin, eseceksin, dağıtacaksın, çözeceksin ve daha iyi günler göreceksin… Çünkü:

                                         “En güzel deniz henüz gidilmemiş olandır.

                                          En güzel çocuk henüz büyümedi.

                                          En güzel günlerimiz henüz yaşamadıklarımız.

                                          Ve sana söylemek istediğim en güzel söz,

                                          Henüz söylememiş olduğum sözdür…”

                                                                                            Nazım Hikmet Ran

                                                                                                                                                                                                                                               Herhangibiri / 2015

Fotoğraf:  Buğra Şahin