Hayatım boyunca kadere inandım ve daima
işaretleri izledim. Yaşamıma giren herkesin ve her olayın bir nedeni olduğunu
düşündüm. Şu anda 32 yaşındayım ve kafam karışık. Yanlış kararlar mı veriyorum
yoksa bu kararları zaten böyle olması gerektiği için mi alıyorum bilemiyorum.
Kendimi bildim bileli pozitif bir insan oldum. Negatiflik hamurumda pek yok sanırım. İyi ki de yok... Yoksa son zamanlarda bir depresyondan çıkıp diğerine kolayca girebilirdim. Şöyle bir düşününce işim yok, eşim yok, şu anda hayatımda bir amaç yok. Kıskançlık yaptığımı düşünme ama sosyal medyada nişan, düğün fotoğrafları görmekten, çocuklarının karnelerini paylaşan okul arkadaşlarımdan da fenalık geldi. Anladık, evlisin, anne-babasın, en mutlu sensin ama biz de böyle hala bekar olan bir grup olarak özgürlüğün dibindeyiz hatırlatayım. Sonra kalkıp “Ayyy ne güzel zayıflamışsın, ben spora hiç vakit bulamıyorum” ya da “Ne güzel geziyorsun, kıskanıyorum” dediğinde sana bunları hatırlatmak istiyorum haberin olsun. Aslına bakarsan genel olarak hayatımdan memnunum, şükretmeyi de iyi bilirim. Sadece başkaların mutlulukları ile mutlu olmaktan biraz sıkıldım. Hayır, hayır bildiğin çok sıkıldım. Artık sadece kendime ait mutlukluklarım da olsun istiyorum. Çok şey mi istiyorum sence?
Buraya çocukluğumdan başlayarak herşeyi çok dürüst olarak yazacağım. Kendimle bir hesaplaşmaya girişeceğim. Sen de tanık olacaksın bu düelloya. Belki ben yazarak da çözemeyeceğim kendimi ama kimbilir, sen yardımcı olacaksın bir ihtimal bana. Ben nerede yanlış yapıyorum acaba???
Herhangibiri / 2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder