Biri bana aşık olmuş, benim haberim yok

                                           

Yıllar sonra orta okuldayken başıma bir olay daha geldi. O zaman da bir ah almış olabilirim, bilmiyorum. Yedinci sınıfta bizim sınıfa başka okuldan birkaç öğrenci geldi. Ben de o zamanlar sınıf başkanıyım. Öğretmenlerin göz bebeği, bir sürü arkadaşı olan bir kızım. Bildiğin açılmışım yani sosyal ilişkiler konusunda. Ama gel gör ki bazı kızlar sevgili nedir taa ilkokuldan bilirken benim hiç bezim yok o taraklarda. Yine de nasıl olduysa benim o höt höt hallerime hayran olan biri çıktı. Yani çıkmış... Ben ise bunu orta okuldan mezun olduğumuz gün öğrendim.

Okulun son günü ve olayın geçtiği gün bahçede kızlarla geyik yapıyoruz. İleride de sınıftan birkaç çocuk var. Bir ara bizim sınıfa sonradan gelen çocuklardan biri olan Tufan gelip benden kalem istedi, ben de verdim. Bir kağıda birşeyler yazdı, sonra kalememi geri getirdi. Günün sonunda karnelerimizi aldık ve evlere dağıldık. Ben de eve birkaç arkadaşımla birlikte yürüdüm. Tam bizim evinin önüne gelmiştim ki arkamdan birinin bana seslendiğini duydum. Döndüm baktım ilkokuldan beri birlikte okuduğum arkadaşım Uygar. Koştu yanıma geldi, elime bir kağıt tutuşturdu. Baktım ileri de Tufan ile Saffet bekliyor. Dedim ki “Bu ne? Benden kalem alıp yazdığınız kağıt mı?” Ne önemi varsa... Zaten Uygar da “Bunu sana Tufan gönderdi” dedi, der demez de koşarak uzaklaştı ve onlaın yanına döndü. Kağıdı açtım ve okudum. İçinde ne yazdığını daha dün gibi hatırlıyorum. “ Seni seviyorum. Lütfen beni ara. Telefon numaram 212 222 222 22” Tabi o zaman cep telefonu yok, ev telefonunu yazmış. Ben bir sinirlendim, bir sinirlendim. Bugün bile anlayamıyorum o sinirimin nedenini. Kağıdı parça parça edip attım ve bu konuyu unutmaya çalıştım. Birkaç gün sonra ev telefonu çaldı, babam açtı. Babam da arkadaşlarıma karşı her zaman çok kibar olmuştur. “Tabi yavrum bir dakika” dedi sonra bana “Bir arkadaşın arıyor” dedi, verdi telefonu. Bir “Efendim” demem karşılığında aldığım cevapla anladım ki arayan Tufan. Tam ne dediğini hatırlamıyorum ama “Beni neden aramadın?” dediğini hatırlıyorum. Ben de cevap olarak “Boşuna bekleme” dedim, kapattım. Amaaa birkaç gün sonra yine telefon çaldı, bu kez direkt ben açtım. Dedi ki bana “Geçen gün rahat konuşamadın, neden aramıyorsun beni?” Bendeniz de efenim deli gibi bağırmaya başladım. “Bir daha arama beniiiii.... Sevmiyorum ben seniiii” O bağırmaya babam koştu geldi. Ben kapattım telefonu ve yine nedense ağlamaya başladım. Ama ne ağlama, ne ağlama?! Babam “Noluyor?” dedi. Anlattım olanları. O da kızı saldırıya uğrayan bir kral edasıyla gidip bulayım diye evin içinde dolaşmaya başladı. Neyse ki sağduyulu annem “Yaa çocuk onlar, ne gerek var büyütmeye?” dedi de babam sakinleşti en azından.

İnsan kendini sevdiğini söyleyen birine neden böyle davranır ki? Hayır, tamam sen aynı şeyleri hissetmiyor olabilirsin ama biraz kibar ol di mi? Sonradan çok düşündüm. Eğer bi gün bunu okursa ve kendisinden bahsettiğimi anlarsa demek istediğim bişey var. Çok özür dilerim. Vallahi sana öyle davranmamın kalın gözlüklerinle filan bir ilgisi yoktu. İlk hikayede de bahsettim ya, sınıfın cillop gibi çocuğunu red etmiş kızım ben. Bildiğin manyağım yani. Ah filan ettiysen nolur onu da geri al bir zahmet canım yaaaa... 

Nitekim ben lisedeyken bir gün Tufan yine aradı. Allah’ı var istikrarlı çocukmuş. “Eski arkadaşlar pikniğe gideceğiz, gelir misin sen de?” dedi. “Bakarız” dedim ama o piknik olduysa da ben hiç gitmedim. Hakkında ortak bir arkadaşımızdan en son duyduğum “Çok değişti, acayip yakışıklı oldu” lafıydı. Tabi ki Facebookta aradım ama hesabı yoktu. Yok yahuuuu.... Sadece merak, gerçekten... 

                                                                                                       Herhangibiri / 2015