Hoşça kal...

 

Bulutlar üstümde uçuşurken, ben sessizce oturmuş denizin mavisinde kaybolan bir gün batımına tanıklık ediyorum. Kumların arasındaki parıltılar, güneşin son ışıkları ile birlikte dans ederek bana eşlik ediyorlar. Baktığım yerden her şey o kadar huzurlu ki bir an için de olsa içimdeki fırtınalar diniyor, kafamın içindeki bütün sesler susuyor, içimdeki kırgınlıkları unutuyorum.

Zaman denizin sesinde kayboluyor. Ben, bulutların gölgesinde uzanmışken derin derin ama yavaşça kumsalın akşam serinliğini soluyorum. Sadece bu anın tadını çıkarıyorum ve sanki sonsuzluğa doğru uçuyorum.

Bu gün batımı benim için unutulmaz bir anı, bir dönüm noktası olacak biliyorum. Bunu iliklerime kadar hissediyorum.

Dalgaların kumsalı her yalayışında çıkardığı ses, kumsalın ıslak kokusu ve akşam güneşinin sıcak ama yakmayan ısısı bana hem huzur hem de güç veriyor. Bütün endişelerim, korkularım, hayal kırıklıklarım, beni inciten bütün duygularım gün geceye kavuştuğunda iyileşecek gibi hissediyorum. Sanki hücrelerim yenileniyor.

Ve sen… Seni de bu kumsalda bırakıyorum. Yarın yeni bir gün olacak, ayaklarım yere sağlam basacak, sadece önüme bakacağım. Yine sadece “ben” olacağım, yine kendim olacağım.

Bugün seni bu kumsala gömüyorum. Dalgalar kıyıya vurdukça bıraktığın bütün acılarla birlikte seni de yavaş yavaş alıp götürecek. Gün gelecek, geriye dönüp baktığımda izini bile bulamayacağım.

Gidiyorum… Hoşça kal…

                                                                                                                   Herhangibiri / 23.03.2023

Güzel Zühre

 

“Turlar yapılırdı burada da, millet gezmeye giderdi Çanakkale’ye falan. Ben hiç gitmedim, ne işim var?” dedi. Keyfi bir yere gitmeyi kendine hiçbir zaman hak görmemişti ki...

Doğduğu günden beri sadece çalışmayı bilmişti. Tam anlamıyla dağın başındaki bir köyde, bol kardeşli bir evde, yokluğun içine açmıştı gözlerini. Ömrü boyunca Zehra deseler de ona, Zühre koymuşlardı aslında adını. Kim bilir belki bembeyaz teni, yeşil gözleriyle o karanlıkta zühre yıldızı gibi parladı diye ya da sadece öylesine…

Okula gidemedi Zühre… Çünkü kız çocukları okuyup da ne olacaktı? Onun yerine annesinden hamur açmayı öğrendi, oya yapmayı, hayvan bakmayı, bahçe çapalamayı öğrendi. Okumayı, yazmayı yıllar sonra kendi kendine öğrenecek kadar da zekiydi.

Bir gün annesi hastalandı. Büyümek zorunda kaldı Zühre. Gencecik omuzlarına koca bir evin yükü bindi. Oysa kim bilir ne hayalleri vardı Zühre’nin?

Annesi ölünce kaderi iyice çizildi, o da buna razı oldu. O artık kardeşleri için vardı. Karınlarını doyurdu, üstlerini başlarını yıkadı, kendi çok istediği halde gidemediği okullara yolladı… Köyden kasabaya taşındıklarında evlerinin karşısında bir okul vardı. Acaba kaç kere o okulun bahçesinde oynayan kardeşlerine iç geçirerek baktı?

Büyüdükçe güzelleşti Zühre, talipleri gelip gitmeye başladı. Hepsini geri çevirdi. Çünkü o ablaydı, kardeşleri vardı. Önce onlar kendilerini kurtarmalıydı.

Yıllar yılları kovaladı, abisi, kardeşleri, herkes kendi yolunu çizdi. 0 arada 28 yaşına geldi Zühre de. Köy yeri için evlenmeye geç bile kalmıştı. Bir gün bir denizci talibi çıkınca kardeşlerinden biri “Evlen artık abla” dedi, “Artık sen de bizi bırak, kurtar kendini…” Bu iyi huylu, pamuk bakışlı adama Zühre’nin kanı da bir kaynamıştı sanki, “Evet” dedi.

Evlendi Zühre. Bir sahil kasabasında bahçeli, iki katlı, ahşap bir eve gelin gitti. Ama dedim ya, onun kaderi çok önce çizilmişti. Burada da hasta baktı Zühre. Tarlaya gitti, inek sağdı, elleriyle dağ gibi çamaşırlar yıkadı, yemekler yaptı, misafirler ağırladı. Zaman içinde bir tane, bir tane daha derken beş tane çocukları oldu. Kocasını gemiye, uzun seferlere uğurlarken o hem çocuk büyüttü hem çalışmaya devam etti.

Yıllarca kardeşleri için yaşayan Zühre, bu sefer çocukları için yaşamaya başladı. Kardeşleri de onu hiç bırakmadı ama artık herkesin kendi hayatı vardı. Dört erkekten sonra beşinci çocuğu nihayet kız olurken neredeyse ölüyordu Zühre. Ama o çok güçlü bir kadındı, bir ucundan tuttu hayatı, bırakmadı.

Annesini kaybetti, babasını kaybetti, eşini kaybetti, ömrü boyunca bir sürü zorluk çekti ama bir kere bile ağlamadı Zühre, göz yaşını kimseye göstermedi. Elbette ki üzülmüştü kaybettiklerine ama hep bağrına taş basıp şükretti. Hiç daha fazlasını istemedi. Hiç “Önce ben” demedi. Hiç “Yeter” diyip isyan etmedi. Çünkü ona böyle öğretilmişti.

Yaşlandı zamanla Zühre. Çocukları evlendi, başka hayatlara savruldular. Yanında kalanı oldu, bayramda bile aramayanı oldu. Yanındakilerle avunurken uzaktakilere dertlenip iç çekti.            

40 küsür yıl bir sahil kasabasında yaşadı da Zühre, bir kere bile denize girmedi. Kendini bildi bileli çalıştı Zühre. Ama sırf kendi canı istedi diye bir şey alıp tek başına yemedi. Evinden uzağa benim de hakkım diyerek gezmeye gitmedi. Kendi dünyasıyla yetindi, dünyanın geri kalanında ne var hiç merak etmedi. Varsa yedi, yoksa neden yok demedi.

Şimdi 80 yaşında Zühre. Hep başkaları için yaşadı. Koca bir ömre bir sürü insan sığdırdı, bir sürü şey oldu. Evlat oldu, abla oldu, kardeş oldu, eş oldu, anne oldu, hala oldu, teyze oldu, babaanne oldu… Ama Zühre olamadı, hep Zehra olarak kaldı beyaz tenli, yeşil gözlü, güzel Zühre.

                                                                                                                  Herhangibiri / 23.11.2021

Nerede kaybettin hayallerini?

 

Tam olarak yolun neresinde kaybediyoruz hayal gücümüzü? Şimdi kısa bir an durup bu soruyu kendine sormanı istiyorum. Çocukken oynadığın oyunları düşün en azından.

Mesela biz kardeşimle bazen karşılıklı iki koltukta, denizin ortasında iki ayrı tahta parçasının üzerinde kalmış, ortadaki köpek balığına yem olmadan birbirini kurtarmaya çalışan iki maceraperesti oynardık.

Bazen bir yarışma programının içine koyardık kendimizi. Biz küçükken yanılmıyorsam Turnike diye bir yarışma vardı. Evdeki katalatik sobayı yarışmanın oynandığı stant yapardık. Bazen ben sunucu olurdum, bazen kardeşim. Sobanın üzerindeki düğmeler, yarışmada doğru cevabı vermek için kullanılan renkli butonları canlandırırdı. Programın gerçek sunucusu gibi soru kartları hazırlar, fıkralar anlatırdık. İki kişi olduğumuz için bütün yarışmacıları tek kişi oynardı.

Soğuk havalarda dışarda oynayamaz, camın kenarına otururduk. Dışardan geçen insanları izlerdik. Ben, sokaktaki insanları kukla yerine koyup konuştururdum. Benden beş yaş küçük kardeşim çok gülerdi buna. Bazen gelip “hadi abla, yine konuştur insanları” derdi.

Bazen de kardeşimle iki turist olur, güya sokakta karşılaştırdık. Birbirimize sözüm ona İngilizce abuk sabuk şeyler söyler, “sonra ne dedin?” diye sorar, dediği şeye göre aynı abuk sabuk sesler ile cevap verir, arkasından şunu dedim diye çeviri yapardık.

Ben küçükken bir defterim vardı. İçine öyküler yazardım. Dün gibi hatırlıyorum o defteri. Muhtemelen babamın iş için kullandığı, aslında başka bir işlevi olan bir şeyi, ben artık içime sığmayan hayal gücümü kaleme dökmek için kullanırdım.

Ama sadece bu değildim ben. Ben o yıllarda, hem yazar, hem senarist, hem yönetmen, hem sahne sorumlusu, hem mekan sahibi işletmeciydim. Doğduğum gecekondunun bir arka bahçesi vardı, oraya bir sahne yapmıştım. Mahalledeki çocukları toplar, onlara yazdığım öykülerden roller dağıtırdım. Bunu da işinin ehli bir yönetmen edası ile ciddiyetle yapardım. Sonra oyun için de biletler hazırlardım. O biletleri, başka mahallenin çocuklarına satar, sahneye de oyunu koyardım. Oyun bittikten sonra bilet satışı ile elde ettiğim geliri kendimce çok verimli kullanırdım. Gidip mahallenin sonundaki kebapçıdan lahmacun alır, oyuncularıma dağıtırdım. Bu, benim hayatta kazandığım ilk paraydı.

Hayatım boyunca da güzel yazdım aslında. Sözcükleri dans ettirmeyi hep sevdim. Hep en çok yazarken rahat hissettim. Küçükken yazdığım öykülerim nasıldı bilmiyorum ama öğrenciyken kompozisyonlarım hep güzeldi. Lisede edebiyat öğretmenimiz en yüksek not alan kompozisyonların sahiplerine ödül verirdi. İlk operaya, kendi yazdığım oyunları sergilediğim arka bahçemizdeki tiyatro sahnesi dışında ilk tiyatroya, ilk müzikale hep lisedeki edebiyat öğretmenimin ödülleri ile gittim. Büyülenmiş gibi sahneyi izlerken içimden geçirdiğim şeyi de çok iyi hatırlıyorum.  Ben bir gün ya o sahnede olmalıydım ya da o sahnede oyuncuların dudaklarından dökülen sözler benim kalemime ait olmalıydı. Ama olmadı…

Yolun neresinde kaybettim hayal gücümü bilmiyorum ama en son istemeden gittiğim üniversiteden anneme mektuplar yazdım. Belki ölmek üzere olan hayal gücümün son yakarışlarıydı, can çekişmeleriydi o yazılar.  

Sonra bir gün hiç fark etmeden bankacı oldum. Kendimi soğuk bir monitörün önünde, elimde hesap makinesi ile buldum. Kelimeleri bu kadar severken ironik bir şekilde sayıların esiri oldum. Bir süre daha elime kalem alıp mücadele ettim ama bir gün kalemin ucuna gelen kelimeler bana ait değilmiş gibi çıkmaya başlayınca durdum. Sadece durdum… Tam on yıl durdum. Sevmediğim bir işi yaparak, yazmanın verdiği mutluluğu asla vermeyen şeylerle uğraşarak öylece durdum. Yazmanın beni nasıl rahatlattığını tekrar hatırlayana, silkinip kendimi bulana, kendi elimi tutup “hatırla, bu sen değilsin” diyene kadar durdum. Değişime direnmeyip yeniden yol almaya başlayana kadar durdum.

Demem o ki ne kendi hayal gücünüze sınırlar koyun ne de çocuklarınıza yapın bu kötülüğü. Bazen kelimelerle taşar içinizden, bazen notalarla, bazen fırçalarla, bazen hikayeler anlatarak, bazen de bir çamura şekil vererek… Ama sınırı olmasın hiçbir şeyin.

Şimdi bunlar nereden geldi aklıma mesela. Geçen hafta bir arkadaşımla konuştum. Son yazdığım yazıyı okuduktan sonra aradı. Çok da güzel şeyler söyledi. Biraz çocukluktan konuştuk, yapmak istediklerimizden, yapamadıklarımızdan. Telefonu kapatırken “Yine yaz” dedi. O bunu dediğinde ben de dedim ki kendime “Peki Yıldız, tam olarak yolun neresinde kaybettin hayallerini?”

                                                                                                                Herhangibiri / 24.10.2021

Benim güzel çocukluğum...

 

Ne zaman geldim bu yaşa? Nasıl bu kadar hızlı geçti zaman? 20’li yaşlardayken 40’lı yaşlar çok uzak görünürken, şimdi nasıl oldu da 60’ların korkusu sardı içimi.

İnsan yaş aldıkça içsel hesaplaşmaları daha çok yaşıyor galiba. Son zamanlardaki kendimi yargılamalarım hep bu yüzden sanırım. Geride bıraktıklarım, yanımda getirdiklerim, yolda ayrıldıklarım, ayrı düştüklerim, hala elini tuttuklarım… Hepsini çok sık düşünür oldum bir süredir.

Her insanın hayatı bir hikaye ve tam yazmayı öğrendim dediğimizde yolun sonuna yaklaşmış oluyoruz. Ve hayat da tam böyle bir şey aslında…

Ben şanslı azınlıktayım ki geriye dönüp baktığımda güzel bir çocukluk görüyorum. Varlıklı değil ama mutlu bir çocukluk. Hep gül bahçesinde geçen değil ama düşe kalka öğrendiğim, elimin hep tutulduğunu hissettiğim, güven içinde geçen bir çocukluk.

Çocukluğumla ilgili güzel fotoğraflar var aklımda. Mesela bir bayram sabahı, halamın evinde, bir sürü kuzen, amcamlar, neşeli bayram kahvaltıları, deniz kenarında milyon tane fotoğraf çekmeli-ki o zaman telefon ile değil makine ile çekip bastırırdık-, toplanıp mantı açmalı, tepsi tepsi baklava yemeli, gece için en az üç tane korku filmi alıp tam izlerken en heyecanlı yerinde bütün ısrarlarımıza rağmen odada uyuyan halamın ani horlaması ile yerimizden fırlamalı, kalabalık olduğumuzdan yer yatağı yapıp sıralanarak uyumalı, anne babalardan sabaha karşı yattığımızı saklamalı, bayramın son gününe kalmadan dönmek isteyen babaları son güne kadar kalmaya ikna etmeye çalışmalı… Böyle günlerde dünyadaki en mutlu insanlar biziz sanırdım. En güzel bizim bayramlarımızdı. En güzel bizim ailemizdi. En çok biz eğlendirdik. Şimdi bu fotoğraftan tek tek yüzler eksiliyor. Kalanlar yaşlanıyor. Kimisiyle fikirler yüzünden ayrı düşülüyor, kimisi ile hayat ayırıyor, kimisi ebediyen aramızdan ayrılıyor. Büyükler yaşlanıyor, küçükler ayrı ayrı hayatlara savruluyor. Ve ben çocukluğu çoktan geride bırakıp, orta yaşlılığın tadını çıkarıp, yaşlılığa doğru adım adım ilerliyorum. Zihnimde sık sık yazın bizi arkasında takıp denize götüren halamın “civcivlerim benim” deyişini canlandırıyorum. Oldukça iri kuzenimin araba lastiği kadar büyük pembe renkli can simidine hala gülüyorum. Utandığım için yanımızda götürmek istemediğim ekmek arası domates ve patates kızartmasını acıkınca nasıl iştahla yediğimizi hatırlıyorum. Bugüne kadar bir sürü güzel yerde, çok güzel yemekler yedim ve şimdi fark ediyorum ki o ekmek arası patates kızartmasının tadını asla bulamıyorum.

Evini getiriyorum gözümün önüne halamın. Gülünce yeşil gözlerinin içi gülen ama sert görünmek için gülmemeye çalışan, çocukluğu ayrı çileli, yetişkinliği ayrı çileli bembeyaz tenli, güzel halamın bahçeli, ahşap çerçeveli, yürürken gıcırdayan tahtaları olan, kızarmış ekmek kokusunun hala burnuma geldiği sobalı mutfaklı, eski ama güven veren evini düşünüyorum. En güzel bayramlarımın geçtiği, ne kadar güzel otelde kalırsam kalayım asla öyle tat alamadığım halamın, kışın buz gibi olsa da kalbimizi ısıtan sıcacık evini…

Ve şimdi bunları yazarken daha iyi anlıyorum ki hem halamı hem de o günleri çok özlüyorum. Geri gelemeyeceğini de biliyorum. Elimdeki tek teselli iyi ki öyle günler yaşamışız diyorum.

                                                                                                          Herhangibiri / 15.10.2021

Güneş damladı içime...

Bir parça güneş damlattım içime... Yüreğimin güneşle aydınlamasına izin verdim ben bugün... Koca kış koynumda sinsice uykuya yatmış karanlık ne varsa erittim ben bugün güneşle. Aylar sonra kalemi aldım elime, bir parça da kağıt. Kendime yazdım ben bugün hızlı ve acelece. Aklıma gelenleri yüreğim de duysun istedim. Yüreğim aydınladıkça doğan güneşi aklımda görsün istedim.

Bir parça güneş damlattım içime... Baharın gelişini kutladım ben bugün. Bitmek bilmiyor gibi gelen kara kışın ardından silkelenip kendime geldim ben bugün. Bir gemiye koydum bugün içimi kemiren ne varsa. İçimden yol alan sessiz bir gemi uğurladım ben bugün.

Bir parça güneş damlattım içime... Güneşin ışığı doldurdukça içimi, geçmişte kalan ne varsa sildim hatırasını. Bugünü ve geleceği bıraktım sadece kendime. 

Bir parça güneş damlattım içime... Ve sen yok oldun bugün...

                                                                                                     Herhangibiri / 06.03.2017

Sen benim en güzel cümlemsin...

Kimsin bilmiyorum… Nerdesin bilmiyorum… Belki gözlerimin görebildiği bir mesafedesin, belki de ufkun çok ötesindesin. Eğer şu anda tanımıyorsak birbirimizi, geldiğinde yabancılık çekme diye söylüyorum, renklerden en çok kırmızıyı seviyorum. Meyvelerden çileği, sebzelerden taze fasulyeyi, çiçeklerden papatyayı, günlerden cumartesiyi…  En çok yaz mevsimini seviyorum mesela, pırıl pırıl parlayan güneşi... Bir yerlere tıkılmak yerine açık havada gezmeyi… Sinemayı da seviyorum ama daha çok tiyatro izlemeyi… Tarih kokan mekanları seviyorum ben, yaşanmışlıkları ve geçmişle bağı olan yerleri. Eski kelimeleri seviyorum mesela, ağdalı anlatımları, iyi yazılmış kitapları… Derin suskunlarım olsa da zaman zaman, konuşmayı seviyorum, sohbet etmeyi, kahkaha atarak gülmeyi, anlatmayı, anlamayı ve bir o kadar da dinlemeyi... Söyleyemediklerim de oluyor tabi… İşte o zaman da yazmayı seviyorum ben. Yazıyorum, uzun uzun yazıyorum. Sevdiklerimi, sevmediklerimi, öfkelerimi, hayallerimi, göz yaşlarımı, üzüntülerimi, sevinçlerimi… Kendimi bildim bileli yazıyorum ama hep -farkında olmadığım zamanlarda bile- senin için saklıyorum en güzel cümlelerimi. Sen geldiğinde dökülecekler kalbimin ucundan kalemime… O güne kadar kutsal bir emanet gibi gizliyorum sana ait olan kelimeleri... Kimsin, nesin, nerdesin bilmiyorum. Daha fazla bekletme beni, şimdiden en güzel yazımı sana hediye ediyorum ve aslında o, benim en güzel yazım olacak, biliyorum…

                                                                                                      Herhangibiri / 13.12. 2016 


Fotoğraf: Rüstem Dilan 

Hayat...

Gençtim ben de bir zamanlar. Benim de kanım deli akıyordu damarlarımda. Hayallerim vardı. Yapmak istediğim bir sürü şey, gitmek istediğim bir sürü yer vardı. Hepsine zamanım yeter sandım. Her şeyin iyisini ben biliyordum nasılsa. Önümde uzun yıllar vardı daha.

Ama bir sabah gözlerimi açtım, yataktan zor doğrulup banyoya gittim. Yüzümü yıkarken aynaya baktım. Bu kırışmış surat, bu suyu çekilmiş, damarları çıkmış eller benim miydi? Şaşırdım… Dün aşık olduğum kız neredeydi? Sokakta birdirbir oynadığım arkadaşlarım, annem, babam, sevdiklerim neredeydi? Bu ev neden bu kadar sessizdi? Seslendim kimse cevap vermedi.

Hayatım boyunca çok koşturmuştum, çok yorulmuştum, insanları memnun etmeye çok çalışmıştım. Ama ne ben istediklerimin hepsini yapabilmiştim ne de insanları mutlu edebilmiştim. Anladım ki hayatımı çok cömert harcamıştım. O kızı sevdiğimi söyleseydim, o iş teklifini kabul etseydim, o fırsatı değerlendirseydim… Başka tercihleri değerlendirseydim ölüme daha mı mutlu giderdim? Bilemedim…

Cama çıktım. İnsanlar yürüyor, konuşuyor, gülüyorlardı. Zaman nasıl da bu kadar çabuk akmıştı? Sonra bir kız gördüm, elinde makinası benim gibi eskimiş evimin fotoğrafını çekiyordu. Ona el salladım geçmişime el sallar gibi. Artık onun fotoğraflarının arasında da bir anıydım. Usulca gülümsedim, hayatını kendi için yaşamasını diledim.

                                                                                                  Herhangibiri / 25.10.2016

Sever misin?

                               Küçücük ve soğuktu elleri. Sen tutup ısıtır mısın?

                               Yorgun ve bitkindi hayalleri. Sen dokunup canlandırır mısın?

                               Üzgün ve nemliydi gözleri. Sen silip kurutur musun?

                               Kocaman ve güzeldi kalbi. Sen sevip korur musun?

                                                                                            Herhangibiri / 18.10.2016

Yeni bir şarkı söyle...

Her dakika, her saniye dünyanın bir yerinde kalbi kırılıyor birinin. Hayalleri yıkılıyor bir diğerinin. Kendini dünyanın en bahtsız, en mutsuz insanı sanıyor belki de biri... Çıkmaz sokaklarda yürüyor umudunu yitirmiş bir adam. Yorganın altından çıkmıyor ve sürekli ağlıyor bir kadın. Eminim “Neden ben?” diye sorguluyor her biri kendini. Belki sen de buna benzer hissediyorsun bu yazıyı okurken. Hissetme… Akması gerekiyorsa aksın gözyaşı tabi ki… Yaşansın yas hakkıyla. Ama o kadar… Gerisi yine umut, gerisi yine hayat… Neden biri yüzünden hayal kurmaktan vazgeçesin ki? Neden tekrar aşık olmayasın ki? Neden tekrar sevmeyesin? Neden sevilmeyi başka birinden öğrenmeyesin? Neden tekrar gülmeyesin? Neden tekrar şarkı söylemeyesin? Son söylediğin şarkı sonuna doğru arabeske dönmüş olabilir. Tamam, ama bir sonraki neden uşşak makamında coşkulu bir şarkı olmasın ki? Gidenin daha iyisine yer açmak için gitmediğini nerden biliyorsun ki? Varsın kırılsın eskimiş plak. Ses sende… Müzik sende… Başrol sende… Sahne senin… Çık yeni bir şarkı söyle. 

                                                                                                                   Herhangibiri / 2016

Ben bugün 34 oldum...

3 ile 4'ü yanyana koydum, 34 oldum. Her sene mumları üflerken dilekler tuttum, hepsi gerçek olmadı ama olanlarla mutlu oldum. Şanslı kullardanım ben, bir sürü güzel insanla tanıştım, harika bir aileye sahip oldum. Üzüldüm bazen, kırıldım ama hiçbir zaman birisi için lanet okuyan biri olmadım. Topladım parçalarımı "olduğu kadar artık" dedim tekrar yola koyuldum. Yoruldum bazen dinlenmek istedim. Ama eninde sonunda hep devam ettim. Umutsuzluklarım oldu benim de zaman zaman, "buraya kadarmış" dedim. Sonra bir ışık göründü bir yerden, bir olay geldi başıma, biri çıktı karşıma yönümü yeniden buldum. Kadere inandım ama durup dururken şansın bana gelmesini de beklemedim. Bu hayatta en çok kendime güvendim. Ne birinden birşey istedim ne de ayağıma fırsat gelmesini bekledim. Sahip olduklarımı hep hediye bildim. Eskiden, ben küçükken zaman çabuk geçiyor dediklerinde pek anlamazdım ama bugün ben de dönüp bir baktım arkama... Zaman çabuk geçiyor... Zaman akıyor... Zaman beklemiyor... Beklememek, bekletmemek lazım. Görülecek yerleri gidip görmek, kimi seviyorsak değerini bilmek, bolca şükretmek lazım. Ben bugün 34 oldum. 35 yarısı mı benim yolumun bilemem ama epey bir zamanı geride bıraktım. Tam da şu an var olan herşey için bir kez daha şükürler olsun! Yanımdakileri Allah korusun, kalbimdekilere kavuştursun, özlemlerimi dindirsin, hayallerimi gerçekleştirsin... Ne kaldıysa yaşanacak geriye bana hiç keşke dedirtmesin! Ruh yaşım konusunda şüpheliyim ama inanır mısınız bilmem bana, ben bugün 34 oldum...

                                                                            Herhangibiri / 28.08.2016