Sen sustun...

Uzun cümlelerim yok artık benim... Sen susarken kullandım hepsini, bitirdim. Oysa söylenecek ne çok sözüm vardı, anlatmak istediğim ne çok şey... Sen istemedin, sustum ben de... 

Verilecek çok sevgim vardı benim... Seni her düşündüğümde göğsümden çıkıp fırlayacakmış gibi olan bir kalbim vardı. Artık var mı bilmiyorum, çünkü sen sustuğundan beri hissetmiyorum.

İçimden taşan şefkatim vardı benim, seni göğsüme bastırıp ne kadar yaran varsa onunla sarmak istediğim... Sustun... Bende kaldı sonsuz şefkatim...

Sevinçlerim vardı benim, seninle konuşmanın bile beni deliye çevirdiği... Sen sustun... Sevinçlerimi de aldın benden.

Heyecanlarım vardı benim, seni görmek için bana gün saydıran... Adını duyduğumda kalbimi çarptıran... Seni düşünmekten kendimi alıkoyamadığım... Sen sustun... Ben duygusuz oldum...

Rüyalarım vardı benim, sabaha seninle başlamama neden olan... Şimdi rüyasız gecelerdeyim.

Hayallerim vardı benim, senin en büyük hayallerini gerçekleştirdiğini düşlediğim...  Sen susup kendi hayallerini benimle paylaşmayı bıraktığından beri hayallerim de yok benim...

Dualarım vardı benim, senin hep iyi olman dileği ile başladığım... Sen sustun... Ama başka türlüsü de gelmiyor elimden. Hala iyi olmanı diliyorum ben...

Kendimi hep konuşarak ifade ederdim bilirsin. Ama artık uzun cümlelerim yok benim... Sen susarken kullandım hepsini, bitirdim...

                                                                                                       Herhangibiri / 2015