Yokluğunu öpüyorum

Gece ıssız... Gece karanlık... Gece sensizlik demek... Gündüz oyalarım da kendimi hayat ile, gece yokluğun demek.

Ben her gece hayaline koyuyorum başımı, yorgan yerine hasretine sarılıyorum, özlemini kokluyorum... Zaten en çok da kokunu arıyorum.

Bu gece de farksız diğerlerinden. Öyle sessizce duruyorum ve geçmesini bekliyorum. Geçecek de, biliyorum... 

Sonra bir kağıt, bir kalem alıyorum elime, yazmaya başlıyorum. İçimde kalan ne varsa yazıyorum. Sen okusan da okumasan da yazıyorum. “Kime yazıyorsun?” diye soruyorlar, “Ben hep aşka gelip aşk’a yazıyorum” diyorum. 

Bir an duruyorum, öyle çok özlüyorum ki seni... İnsan özlemekten yorulur mu? Ben, yorulduğumu hissediyorum. Kalemimi bırakıyorum, gözlerimi usulca kapıyorum, yokluğunu öpüyorum ve uyuyorum. Yarın sabah yine gelmeyeceksin, biliyorum...

                                                                                                            Herhangibiri / 2016