Ve en karanlık an şafaktan öncedir...

                

Aslında en büyük hatayı nerede yapıyoruz biliyor musun? Mutluluğumuzu kişilere ya da olaylara bağladığımızda...

Bütün depresyonlarımızın, iç sıkıntılarımızın, dibi görmelerimizin altında bu çok insani ama bir o kadar da yanlış davranış yatıyor. O olmazsa ölürüm... Bu gerçekleşmezse biterim... Terkederse mahfolurum... Mutluluğumuzun önündeki engeller bu cümlelerin içerisinde gizli. Çok zor olsa da bu davranışımızdan vazgeçtiğimiz anda ise adeta bir aydınlanma yaşıyoruz. Hayat tam anlamıyla o noktadan sonra başlıyor. Nereden mi biliyorum? Çünkü ben şu anda tam da o noktada duruyorum. 

Zor bir yolculuk oldu benimkisi... Bu noktaya ulaşırken çok acı çektim. Dibi gördüğümü ve orada kalacağımı düşündüm. Dibi gördüğün o an var ya, işte orada iki tercihin var. Ya kendini bırakır, boğulursun ya da ayaklarını hızlıca yere vurur ve yukarı çıkarsın. O anda kimin sana ne dediği, ne akıl verdiği, nasıl avuttuğu hiç önemli değildir. Bütün iyi niyetli olanlar da dahil olmak üzere bir an gelir ki herkes bir kenara çekilir ve sen kendini soğuk bir evde, boş bir yatakta, gecenin karanlığında ağlarken bulursun. Bu nedenledir ki insan kendini ancak yine kendisi iyileştirir. Ve en karanlık an şafaktan öncedir...


                                                                                                          Herhangibiri / 2015